Meestal in één adem genoemd met Nancy Sinatra vanwege hun nogal hitgevoelige duetten maar (te) vaak onderbelicht, en niet alléén als pionerende durfal in de studio (een jonge Phil Spector kwam zelfs de kunst afkijken!), redde Lee Hazlewood samen met de eveneens niet van lef gespeende twangmaster Duane Eddy toch maar mooi de instrumentale rock 'n' roll van een gewisse novelty dood eind jaren vijftig om zo in één moeite door de surfmuziek (mede) vorm te geven. Een neus (met snor) voor melodie en onorthodoxe manier van opnemen (die opslagtank!) maakten hem al een populaire cultfiguur alvorens de sixties aanvingen. Als prequel op Califia uit 2010. (Een derde deel is beloofd, zeer hopelijk handelend over Hazlewood's latere solowerk, als performer met die majestueuze bariton, nog dieper dan Johnny Cash!)
