Recensie
Met de nieuwe cd Sorceress lijkt Opeth het stadium van muzikale volwassenheid te hebben bereikt. Een ontwikkeling die uiteindelijk een periode van meer dan 20 jaar besloeg en die eigenlijk in 2014 met de vorige cd Pale Communion al duidelijk gestalte kreeg. Sorceress ligt namelijk in een mooi muzikaal verlengde van die plaat. Tegen de achtergrond van akoestische psychedelica en donkere progressieve (hard)rock, ontvouwt Sorceress zich als een verleidelijke, afwisselende en prachtig opgebouwde luisterplaat, waarop akoestische nummers, zware, donkere rock, een mellotron, een klavecimbel, een hammondorgel, Oosterse percussie en een mooie ronde spanningsboog in een subtiel evenwicht balanceren. De riffs zijn overzichtelijk, de opbouw is spannend, de vocalen van Michael Åkerfeld zijn heerlijk vintage en de gitaarsolo’s clean en bezwerend. Sorceress betovert en trekt je mee in een verleidelijke dimensie van tijdloze progressieve (hard)rock.
