JONGH, RALPH DE
LIVE
Releasedatum: 01-01-2018
Herkomst: NL
Item-nr: 3795456
EAN:
Dit artikel is vervallen en niet meer leverbaar
Recensie
December 2017 is een feestmaand voor de fans van blueszanger, -gitarist en componist Ralph de Jongh (Roosendaal 31 juli 1975). De zeer productieve blueszanger, -gitarist en componist, ook wel ‘de hardst werkende muzikant van Nederland’ genoemd brengt op 8 december a.s. maar liefst drie albums tegelijk uit. Het dubbele livealbum ‘Breath Of Live’, een nieuw studioalbum, ‘Slow Turtle Sundance’, en het dubbele livealbum ‘Live’.
Op het dubbele livealbum ‘Live’ staan drieëntwintig nummers, waaronder een aantal zeer lange uitvoeringen. De nummers zijn opgenomen in VANSLAG in Borger (tracks 1 t/m 5 cd 1), PinXter Festival in Roosendaal (track 6 cd 1) en in de Westerliefde in Amsterdam (overige tracks cd 1 en cd 2).
Cd 1 begint met de prachtig gezongen slowblues Still A Fool. Scherpe gitaarsolo’s en blazers maken een feest van de funky soulblues Shout Myself. Last Goodbye is een lang uitgesponnen song van bijna een kwartier, met een groovy ritmesectie, een saxsolo en lange (wah wah) gitaarsolo’s. De blazers mogen vervolgens, naast het lekkere gitaarwerk van Maarten Ouweneel en de strakke ritmesectie, volop soleren in het funky Worm. Na de stevige bluesrocker Highway Man met felle gitaarsolo’s, weer een lange slowblues (SBR) met aan Peter Green van Fleetwood Mac verwant vlammend gitaarwerk en een scheurende saxsolo van Arend Bouwmeester. De Allman Brothers komen om de hoek kijken in Ice Age met gloedvol gitaarwerk en de blazers die hun niet geringe voorraad soul er weer ingooien. Via de New Orleans sferen van Blond boy gaat de Jongh los op slide in de Elmore James-achtige boogie Breakfast Served, met verder een vette saxsolo. Ewa Pepper’s trapt in de indrukwekkend gezongen prachtige blues Misty Train af met een fraaie vioolsolo.
Cd 1 besluit rustig en akoestisch met Let The Tears Surface.
De blazers knallen op cd 2 meteen weer in de bluesrocker Fine Man. Die blazers zijn vervolgens voortreffelijk op stoom in de prachtige slowblues Waist Deep, waarin Ralph de Jongh ten overvloede maar weer eens bewijst een uitstekende zanger te zijn. En wat een geweldige saxsolo. Vervolgens duiken we met Everywhere de voodoo sfeer van Louisiana in, Na het uptempo You Got To Try, met lyrisch gitaarwerk, grijpt de soul je weer bij de lurven in het funky met vioolsolo’s versierde All The Sweet Love. De soul houdt aan in Sun Surprise met een sax- en een trombonesolo en een felle gitaarsolo. De psychedelica slaat enigszins toe in Gimme Some More en dat is met name te danken aan de bijdrage van Ewa Pepper op viool. Hierna is het tijd voor negen minuten countryblues met een virtuoze mondharp en een ‘rollende’ bas in Life Is Like A River With No Name. Een rustpunt is de akoestische ballad Hurrying By, maar die rust wordt weer snel ‘verstoord’ door een verschroeiende gitaarsolo in het rockende You Know What I Like, waarbij de blazers zich ook weer niet onbetuigd laten. Het voorlaatste lange nummer Burden Of Man Funk begint met een drumsolo van Arie Verhaar, de funky gitaren komen er bij en vervolgens wordt het een soort jamsessie waarbij de blazers allemaal mogen soleren. Het slotnummer Last Salute (toepasselijke titel) is een rocker gedrenkt in liters soul.
Conclusie:
Wat Ralph de Jongh en de zijnen hier laten horen is niet mis. Ik durf hier zonder blikken of blozen het etiket ‘formidabel’ op te plakken. Grote klasse!
TEKST; www.bluesmagazine.nl/
Op het dubbele livealbum ‘Live’ staan drieëntwintig nummers, waaronder een aantal zeer lange uitvoeringen. De nummers zijn opgenomen in VANSLAG in Borger (tracks 1 t/m 5 cd 1), PinXter Festival in Roosendaal (track 6 cd 1) en in de Westerliefde in Amsterdam (overige tracks cd 1 en cd 2).
Cd 1 begint met de prachtig gezongen slowblues Still A Fool. Scherpe gitaarsolo’s en blazers maken een feest van de funky soulblues Shout Myself. Last Goodbye is een lang uitgesponnen song van bijna een kwartier, met een groovy ritmesectie, een saxsolo en lange (wah wah) gitaarsolo’s. De blazers mogen vervolgens, naast het lekkere gitaarwerk van Maarten Ouweneel en de strakke ritmesectie, volop soleren in het funky Worm. Na de stevige bluesrocker Highway Man met felle gitaarsolo’s, weer een lange slowblues (SBR) met aan Peter Green van Fleetwood Mac verwant vlammend gitaarwerk en een scheurende saxsolo van Arend Bouwmeester. De Allman Brothers komen om de hoek kijken in Ice Age met gloedvol gitaarwerk en de blazers die hun niet geringe voorraad soul er weer ingooien. Via de New Orleans sferen van Blond boy gaat de Jongh los op slide in de Elmore James-achtige boogie Breakfast Served, met verder een vette saxsolo. Ewa Pepper’s trapt in de indrukwekkend gezongen prachtige blues Misty Train af met een fraaie vioolsolo.
Cd 1 besluit rustig en akoestisch met Let The Tears Surface.
De blazers knallen op cd 2 meteen weer in de bluesrocker Fine Man. Die blazers zijn vervolgens voortreffelijk op stoom in de prachtige slowblues Waist Deep, waarin Ralph de Jongh ten overvloede maar weer eens bewijst een uitstekende zanger te zijn. En wat een geweldige saxsolo. Vervolgens duiken we met Everywhere de voodoo sfeer van Louisiana in, Na het uptempo You Got To Try, met lyrisch gitaarwerk, grijpt de soul je weer bij de lurven in het funky met vioolsolo’s versierde All The Sweet Love. De soul houdt aan in Sun Surprise met een sax- en een trombonesolo en een felle gitaarsolo. De psychedelica slaat enigszins toe in Gimme Some More en dat is met name te danken aan de bijdrage van Ewa Pepper op viool. Hierna is het tijd voor negen minuten countryblues met een virtuoze mondharp en een ‘rollende’ bas in Life Is Like A River With No Name. Een rustpunt is de akoestische ballad Hurrying By, maar die rust wordt weer snel ‘verstoord’ door een verschroeiende gitaarsolo in het rockende You Know What I Like, waarbij de blazers zich ook weer niet onbetuigd laten. Het voorlaatste lange nummer Burden Of Man Funk begint met een drumsolo van Arie Verhaar, de funky gitaren komen er bij en vervolgens wordt het een soort jamsessie waarbij de blazers allemaal mogen soleren. Het slotnummer Last Salute (toepasselijke titel) is een rocker gedrenkt in liters soul.
Conclusie:
Wat Ralph de Jongh en de zijnen hier laten horen is niet mis. Ik durf hier zonder blikken of blozen het etiket ‘formidabel’ op te plakken. Grote klasse!
TEKST; www.bluesmagazine.nl/
