Eind jaren veertig(!) ontdekt Bryant op reeds vijfjarige leeftijd zijn dan al opvallende Stem, uiteraard naar goed gebruik in de kerk (Carnegie in Memphis) via de spiritual Sweet Little Jesus Boy. In 1955 formeert hij een eigen gospelgroep The Five Bryant Brothers, die switchen naar doo wop. Trompetist en legendarische producer Willie Mitchel laat ze één auditie doen: een ogenblikkelijk succes tussen Mitchell en The Four Kings, zoals Bryant cum suis inmiddels heten. Dampende covers van Rufus Thomas, James Brown,The Five Royals, Hank Ballard and The Midnighters en Garnett Mimms drijven het publiek al dansend tot waanzin. Mitchell's invloed bij Hi Records groeit terwijl Bryant zijn schrijverskwaliteiten (her)ontdekt en uitbreidt voor O.V. Wright, Otis Clay, Al Green, Syl Johnson, Norman West en natuurlijk Ann Peebles, met wie Bryant tot op de dag van vandaag getrouwd is (43 jaar!).
Ann Peebles' I Can't Stand The Rain is de bekendste Bryant-original. In 1979 valt het doek voor Hi Records en Bryant heeft alles wel gezien. De faam, glorie, geld, reizen. De Heer roept (weer). Twee kwaliteitsgospelplaten volgen nog in de jaren tachtig en dan wordt het stilletjes. Echtelijke wederhelft Ann Peebles overleeft een infarct in 2012 en Don Bryant lijkt ons een lieve, zorgzame man. De fantastische soulband The Bo-Keys verleiden hem tot een feature en die leden (vele ex-Hi Rhythm Section!) spelen heden weer mee op Don't Give Up On Love, een titel die we nu begrijpen. Authentieke soulplaat van het jaar, vergelijkbaar met de impact van de comeback van Solomon Burke in 2002, wiens Nothing's Impossible uit 2010 Willie Mitchell's laatste produktieklus was. It's a small world!
