Van dit soort platen zijn er voor- en tegenstanders. Elvis stem wordt aangevuld met nieuwe instrumentatie, in dit geval een orkest, en zo wordt een nieuwe plaat opgebouwd. Soms levert dat mooie dingen op, zo ben ik niet vies van de begin jaren tachtig uitgebrachte Guitar Man-lp. Aan de andere kant kan het ook helemaal fout gaan met wat mij betreft de duets plaat van een aantal jaren geleden. Wat dat betreft is het jammer dat hier op Fever Michael Bublé nadrukkelijk gepresenteerd wordt. Je hoeft geen kenner te zijn om het klassenverschil te horen. De rest van de plaat is namelijk prima te velen. Hier worden een aantal Elvis-klassiekers verrijkt met een orkest, iets wat Elvis op het podium natuurlijk ook deed. In nummers als And The Grass Won’t Pay No Mind werkt het prima net als op You’ve Lost That Loving Feeling. Door de bank genomen is er een fraaie keuze gemaakt in het repertoire waarbij Steamroller Blues positief opvalt, tenslotte hadden we titels als In The Ghetto en An American Trilogy wel verwacht, maar zeker ook het afsluitende If I Can Dream. De vraag of dit project noodzakelijk is, ga ik uit de weg. De originelen bekoren mij genoeg, maar het is zeker een van de betere rariteiten rond Elvis’ muziek.
