Ik geef toe, ik begon met frisse tegenzin aan de recensie van de nieuwe cd van Gong. Want is Gong nog wel Gong? Immers, na het overlijden vorig jaar van voorman en oppergnoom Daevid Allen, en zijn een niet in al te beste gezondheid verkerende kompaan Gilli Smyth, zit er geen enkele origineel bandlid meer in deze oerhippiespacegroep. Bovendien was de laatste plaat, I See You uit 2014, niet al te best omdat de fut er toch wel een beetje uit was (achteraf begrijpelijk gezien Allen’s toestand). Daarbij komt dan de nogal ongepaste plaattitel en je begrijpt, van mij hoeft het niet echt meer. Het enige sprankeltje hoop is dat de huidige band (Kavus Torabi en Fabio Golfetti op zang en gitaar, Dave Sturt op zang en bas, Ian East op sax en fluit, en Cheb Nettles die op drums Orlando Allen vervangt) nog met Daevid hebben gespeeld, waarbij deze Torabi nog als zijn officieel opvolger heeft aangewezen. Daarbij komt dat glissandogitaartovenaar Steve Hillage en oude saxbeul Didier Malherbe ook op een paar tracks van Rejoice meedoen, dus ik zet toch maar de plaat op. En laat ik nu aangenaam, wat zeg ik, zeer aangenaam verrast worden. Torabi is erin geslaagd, veel beter dan op I See You, om de oude Gong-spirit terug te halen op plat, zowel in de muziek (vooral door veel glissandogitaarspel) als in de teksten. Hoogtepunt is het door Hillage opgeleukte nummer Model Village maar ook de lange tracks Rejoice! (10 minuten), The Unspeakable Stands Revealed (12 minuten) en Insert Yr Own Prophecy (10 minuten) laten vroegere tijden terugkeren. Rejoice! Gong is dus toch niet dood!
