Waar Kristin Hersh op haar eerste soloalbums voor een akoestisch geluid koos dat duidelijk afweek van de stevige gitaarmuziek die ze maakte met de onvolprezen Throwing Muses, is het verschil op haar latere platen veel minder groot. Ook op Possible Dust Clouds dus geen liedjes die lijken op Your Ghost, de hit die ze lang geleden scoorde met Michael Stipe. De opvolger van de dubbelaar Wyatt At The Coyote Palace uit 2016, en eigenlijk van Bath White, de plaat die ze in datzelfde jaar uitbracht met haar andere band, 50 Foot Wave, opent zelfs furieus met het zeer intense Lax. Ze mag de vijftig inmiddels gepasseerd zijn, dat weerhoudt haar er niet van om af en toe de versterkers volledig open te draaien. De plaat staat vol met de tegendraadse riffs die we van haar gewend zijn. Haar volstrekt eigen sound klinkt hier compromisloos, zeer geïnspireerd, soms een beetje creepy, maar ook melodieus en zelfs redelijk toegankelijk. Possible Dust Clouds roept het beste werk van de Throwing Muses in herinnering en is dan ook een van haar sterkste albums tot nu toe.
