WELLER, PAUL

De uitstekende verzamelaar Modern Classics (1998) krijgt ruim 15 jaar later een uitgebreid vervolg: More Modern Classics. Niet alleen een logische titel maar net als toen vooral ook een titel die de lading dekt. Paul Weller is immers geen groot vernieuwer. Nooit geweest ook, meer een breed georiënteerde traditionalist, al zoekt hij op een aantal van zijn albums tussen het monumentale Heliocentric uit 2000 en het zeker voor Weller’s doen ADHD-achtige Sonik Kicks van twee jaar geleden nadrukkelijk het experiment. Met natuurlijk 22 Dreams, de voltreffer uit 2008, met die breed uitwaaierende dromerige suite, als absoluut hoogtepunt. Dat voor More Modern Classics flink uit deze bron is geput, was te voorzien. Twee jaar later trakteerde de eminence grise, al decennialang op eenzame hoogte, op het veel agressievere Wake Up The Nation, dat ook uitvoerig aan bod komt in dit weelderige Weller-pakket. Ook als bonker op onze voordeuren en ons spiegels voor houdende moralist staat Weller zijn mannetje. Eigenlijk heeft hij sowieso nog nooit echt teleurgesteld. Niet in The Jam, niet met The Style Council. En zijn solocarrière is welbeschouwd één lange aaneenrijging van hoogtepunten. Dat is uniek. Het is nog maar de vraag of een verzamelaar met nummers die voor More Modern Classics zijn afgevallen van mindere kwaliteit is. More Modern Classics, dat één niet eens zo opvallend nieuw nummer bevat, verschijnt in verschillende formats. Het verdient aanbeveling om de 3-cd versie in huis te halen, al was het maar vanwege de derde cd met niet eerder verschenen (BBC-)opnamen.