De Schotse broers Jim en William Reid vormen samen het hart en de ziel van The Jesus And Mary Chain. Sinds oprichting begin jaren ’80 is de band een zeer invloedrijke postpunk-voorloper. In 1985 schreef de band geschiedenis met de bezwerende melodieën en zwartgallige, oproerende teksten uit hun debuut Psychocandy. Met gitaren à la Velvet Underground, een trash attitude en de bad boy-look breken ze al potten vanaf Just Like Honey. Na 18 jaar stilte brengt The Jesus And Mary Chain hun zevende studio album Damage and Joy uit. Ondanks het enorme gat tussen de releases voelt Damage and Joy als een logische uitbreiding van zijn voorganger, de schijnbare zwanenzang Munki. De helft van de 14 tracks zijn re-opnames van songs die eerder zijn uitgebracht van o.a. Jim Reid solo releases. De gebroeders Reid hebben blijkbaar hun lot als chagrijnige mannen geaccepteerd. Waar Psychocandy in de jaren 80 snoeiharde noise gebruikt om gevoeligheden te verbergen, legde Munki hilarisch haatdragende teksten van een in een midlifecrisis crisis bevindende Jesus en Marychain bloot. Damage and Joy gaat verder waar I Hate Rock' n 'Roll is gebleven. Morbide juweeltjes als Simian Split (I killed Curt Cobain) en het noisegierende Mood Rider met het motto Kill everybody who's hip. Allways Sad klinkt daarentegen als een uitgekledere variant van Just Like Honey. Darklands en Psychocandy hebben de tand des tijds furieus doorstaan. Of Damage and Joy dat doet zal de tijd leren, de plaat staat gelukkig wel vol klassesongs.
