De frontman van Smashing Pumpkins laat zich geen Billy meer noemen. Het zal de leeftijd zijn; wanneer je de 50 gepasseerd bent, wordt het klaarblijkelijk tijd om een en ander wat serieuzer te laten klinken. Zijn tweede officiële solo-album luidt echter allerminst topzwaar. Het is een verzameling van elf popballads, tamelijk rechttoe rechtaan geproduceerd door Rick Rubin en luchtig naar Corgans maatstaven. Tegelijkertijd hoor je het dromerige en zwierige van Mellon Collie terug. Wie dat mist, kan bijvoorbeeld een liedje als Amarinthe beluisteren, dat de klankkleur heeft van vermiljoen en associaties oproept naar een haardvuur in het roemruchte 1995. Tja, van die loden last zal de eeuwig verbolgen einzelgänger Corgan wel nooit afkomen. Maar wat wil je ook, als je uit duizenden te herkennen stem en songsmederij in dertig jaar tijd niet tot nauwelijks is veranderd? Ogilala is hoe dan ook veel beter dan The Future Embrace uit 2005 en absoluut een aanvulling op ‘s mans oeuvre.
