Warren Ellis zit in een auto. Hij vertelt zichtbaar emotioneel over wat zijn vriend en bandmaat Nick Cave allemaal meemaakt. Ineens blijkt dat het filmshot over moet. Dergelijke surrealistische aspecten zijn er veel in deze schrijnende maar toch ook prachtige zwart-wit muziekdocumentaire One More Time With Feeling. Dit is geen simpele promotiefilm voor het zestiende album (Skeleton Tree) van de band Nick Cave and the Bad Seeds. Dit is een document dat er in de optiek van Nick Cave moest komen (hij financierde hem volledig) zodat hij nooit interviews meer hoefde te geven over de hartverscheurende gebeurtenis waar hij tijdens de opnames van het album mee geconfronteerd werd: zijn 15-jarige zoon Arthur viel onder invloed van lsd van een twintig meter hoge klif aan de kust van Brighton.
Ondanks de zeer tragische dood van zijn zoon, moest Cave naar eigen zeggen door om het album af te maken. De kijker is steeds zeer dichtbij. Bijvoorbeeld wanneer zijn andere zoon Earl zo ongedwongen mogelijk een rondleiding krijgt in de studio in Londen. Maar anderzijds ook wanneer Cave’s vrouw Susie Brick emotioneel vertelt over de ingelijste tekening die Arthur als 5-jarige maakte. Hij vereeuwigde exact de plek waar zich tien jaar later het onheil voltrok.
De kijker is dichtbij de kwelling van de muzikant. Overdubs; Cave haat ze. Maar de kijker zit ook praktisch op de huid van de verdrietige vader die zichzelf in de spiegel bekijkt en zich hardop afvraagt wat er in godsnaam met z’n gezicht gebeurd is: ‘Look at those bags under my eyes’. De kijker hoort aan hoe Cave deze periode van zijn leven interpreteert: ‘Tijd is als een elastiek. Je kunt denken dat je door gaat met je leven, maar uiteindelijk schiet het elastiek steeds weer terug naar die ene gebeurtenis.’ Verder hoor je hem regelmatig commentaar geven op zichzelf: ‘I think I’m losing my voice’ of ‘Accidents? There are no such things as accidents’. Dergelijke extra audiofragmenten zijn uiterst vernuftig onder de prachtige beelden gemonteerd. En wanneer het nummer Distant Sky dan als enige wél in kleur gefilmd is, dan is impact groot. De uitvoering van Marianne Faithfulls nummer Deep Water tijdens de aftiteling heeft zo mogelijk nog meer impact. Uitgevoerd door Nick, en zijn zonen Earl en Arthur.
Al met al is de film van regisseur Andrew Dominik een schitterend eerbetoon. Maar daarnaast ben je bovenal getuige van de strijd van een groot doch getormenteerd artiest, zijn vrouw, zijn zoon, de rest van de band en allen die hierbij betrokken waren.
