Recensie
Liars was altijd al een vreemde eend in de bijt. Dat werd voor het eerst duidelijk toen in 2004 het tweede album uitkwam. Zonder een spier te vertrekken werd de uitstekend bij de tijdsgeest passende punkfunk aan de kant geschoven voor een bizarre noiseplaat over hekserij. De toon was gezet. Dit zijn anno 2017 de feiten: iedereen heeft de band verlaten, Angus Andrew trok zich terug aan een meertje in een Australisch bos, TFCF is de achtste plaat van zijn hand, en nota bene de eerste waarop een akoestische gitaar te horen is. Wat gaan we nu weer krijgen, denk je bij openingsnummer The Grand Delusional meteen. De introspectieve, psychedelische trip vaart ook langs hiphop (Face To Face With My Face) en happy hardcore (No Tree No Branch) - al lijken de spastische beats soms doelbewust vast te lopen. Andrew krijgt het op het mooie No Help Pamphlet zelfs voor elkaar om te ontroeren. De kwaliteit van Liars is zijn opwindende onnavolgbaarheid, zoveel is duidelijk.
