Recensie
Voor hun tweede album gingen de Engelse Eagulls meer te rade bij andere invloeden. Frontman George Mitchell drukt nog steeds een zwaar stempel, maar de andere leden van de band wilden ook eens kijken hoe hij zich verhield ten opzichte van de rest van de wereld. De band uit Leeds maakte op hun debuut in 2014 een springerige vorm van post-punk en schuiven voor dit album meer op naar The Cure, ten tijde van Disintegration en Pornography, en Echo & The Bunnymen. Opgenomen in een verbouwde kerk in Leeds, werd het album geproduceerd door Craig Silvey, o.a. Depeche Mode en Nine Inch Nails. Hij gaf de uitwaaierende gitaren, denk aan Johnny Marr van The Smiths, en de soms wat klagende zang van Mitchell een solide basis. Verder zijn de composities zonder meer sterk en zou het kunnen dat dit een nieuwe klassieker is. Het is in ieder geval een nieuw hoogtepunt in de carrière van Eagulls, een veelbelovende nieuwe Engelse band.
