LOHUES, DANIEL

Vlier, het nieuwe studio-album van Daniël Lohues, telt maar liefst 18 nummers. Vrijwel alle liedjes zijn in z’n dromen ontstaan. Als de Ericaan ’s nachts wakker werd, hadden ze zich als fonkelende groeidiamantjes in z’n hoofd genesteld. Maar waar zijn vorige plaat (Moi) solo opgenomen is, worden deze nummers uiteindelijk lekker losjes en ongedwongen door een band (Bram Hakkens, Reyer Zwart, Bart Wagemakers en Bernard Gepken) op band gezet. Wat resulteert in tracks (Volle Maone, De Witte Wieben van ’t Aole Saksenland, Kwelt, Josephine, A28) die door de meerstemmigheid een fijn Skik-sfeertje krijgen. Maar soms waaieren ze ook uit naar verrassende nieuwe grenzen van Daniëls, toch al zo diverse, solowerk. Zoals het relaxte Van Hier tot Tokyo bijvoorbeeld, of het wondermooie Ondergrondse Hutte, het stekelige Gao Weg en het intieme Mar Ik Heur Hier. En alle nummers (’t Stöf en De Ogen Van Maria zijn onbetwiste hoogtepunten) worden daarbij zo beeldend voorgedragen, dat je concluderen moet dat de wereld alweer 18 schitterende Lohues-tafereeltjes rijker is. Hij kan zo langzamerhand wel een eigen muziekmuseum vullen.