Na een dozijn soloalbums had Alasdair Roberts op zijn vierde plaat met enkel traditionals de behoefte zich eens puur op zijn zang te focussen.
Het muziekspelen gaf hij uit handen aan David McGuinness, een klassiek geschoolde toetsenist, die op zoek naar het juiste instrument hiervoor een pianoforte uit 1844 uitzocht. Hij opperde daarnaast voor dit album ook sonoloog Amble Skuse uit te nodigen. Met het eigenzinnig kordate pianospel, Roberts tedere stemgeluid en de subtiele geluidsvlakken van Skuse, bewandelen ze op geslaagde wijze nieuwe wegen binnen de folk.
