REBERGEN, ROOS

Toen wij toen ik wou praten hoe jij praatte toen jij mij dik vond en ik jou gemeen toen onze vader mij vroeg wat ik romantisch vond toen mijn antwoord was: een paard met een piemel toen ik dat toen ook echt daadwerkelijk voor me zag toen jij dat grappig vond toen onze opa doodging toen we daarom laat naar bed mochten toen we geen verdriet voelden toen wij ons moeder niet kon troosten toen ik alleen moest huilen omdat zij huilde toen ik voor de hosties mee naar de begrafenis wou toen ik goed vroeg om ongesteld te worden in plaats van wereldvrede toen ik net zo oud als jij wou zijn Als twaalfjarige stond Roos Rebergen op de planken van de Koeioneur, het jaarlijkse muziekfestival dat haar vader organiseerde op het erf van zijn boerderij in Duiven. En sindsdien is Roos blijven zingen, aanvankelijk in het Engels, maar na het oprichten van haar band Roosbeef in het Nederlands. De taal waarin zij haar bijzondere, vaak bizarre en altijd boeiende gedachten het beste kwijt kan. ik wil een dokter die zich dik voelt en drinkt die een zwaar hoofd heeft en zichzelf dood wenst en als ik het toch voor het zeggen heb het liefst met een soa ik wil ook weleens lachen