NADLER, MARISSA

Wat mij betreft was Marissa Nadler's July niet alleen haar beste plaat tot dan toe, maar ook de mooiste van 2014. De verwachtingen voor haar zevende album waren daardoor hooggespannen, maar, om maar direct met de deur in huis te vallen, die worden volledig waargemaakt. Met opnieuw Randall Dunn (Sunn O))), Earth, Black Mountain) achter de knoppen borduurt Strangers voort op zijn voorganger, maar een kopie van dat album is het zeker niet. Waar July in het teken stond van een destructieve en verbroken relatie, is Strangers tekstueel minder persoonlijk. Dat betekent niet dat Marissa Nadler daarmee vrolijker is gaan klinken. Haar donkere en soms spookachtige folkklanken roepen ook op Strangers weer een nachtelijke wereld op, wat wordt onderstreept door de stemmige hoes. Het regelmatig zwaar aangezette elektrische gitaarspel uit de koker van Dunn overheerst niet, maar zorgt voor spanning en contrasteert fraai met Nadler's ijle en betoverende zang, waardoor het geheel soms wat aan een band als Mazzy Star doet denken. Het is nog wat vroeg voor een definitief oordeel, maar Strangers is misschien nog wel mooier dan July.