Twee jaar na zijn vorige plaat Different Shades Of Blue komt de hardest working man in blues met wederom een plaat vol met zelf-gepende songs. Dat is op zich al een hele prestatie wanneer je je realiseert dat Ome Joe de afgelopen tijd bepaald niet heeft stilgezeten (ik noem maar de samenwerking met Bett Hart, zijn ode aan de oude bluesmasters vastgelegd op ‘Muddy Wolf at Red Rocks’, zijn deelname aan de funkgroep Rock Candy Funk Party, en dan nog het voortdurende toeren), maar de plaat bevat ook nog ‘s een heleboel afwisseling en songs in stijlen die je niet direct van vriend Bonamassa verwacht. Bovendien pakt die afwisseling vaak heel goed uit, vooral omdat de nadruk op Blues of Desperation vooral ligt op het rockgedeelte van de bluesrock. Begint de plaat nog redelijk conventioneel met Train, al gauw zitten we in prachtsongs als Drive (dat voelt inderdaad alsof je in een auto zit), het hartverscheurende No Good Place For The Lonely (met een gitaarsolo waar maar geen eind aan lijkt te komen), de voodooblues van het titelnummer, de jumpblues van het fraai getitelde You Left Me Nothin’ But The Bill And The Blues, en het melancholische How Deep This River Runs. Ome Joe blijft met deze plaat op eenzame hoogte staan in het bluesrockveld.
