James Blake bracht zijn album The Colour In Anything op het juiste moment uit. Middenin een regenachtige week. Donkere wolken, neerslag, koel. Neergedaald tezamen met bakken vol fris water. Vanuit het niets gedropt, net als Beyoncé even ervoor. Opener Radio Silence zet op wonderschone wijze de toon voor het mistroostigste album van Blake tot nog toe. Zijn schitterende stemgeluid geeft met klinische precisie zijn extravagante verdriet weer. Veel van zijn liedjes zijn rond een herhaald mantra gebouwd. Vol pijn. Verlangen. "I can’t believe this, you don’t wanna see me. I’m sorry I don’t know how you feel. Just please. More time." Herhalingen die binnendringen en nadrukkelijk om meer herhaling vragen. Point begint vervolgens minimalistisch en ontaardt middels slimme loops en vervormd stemgeluid in een prachtige popballade. De emotie regeert vrijwel continu, bijvoorbeeld tijdens Love Me In Whatever Way die qua melancholie doet denken aan een van de donkerste wintermaanden. Er is pijn, hartzeer en tevens het besef dat andere mannen er nog slechter aan toe zijn, muzikaal overigens vol ironie omlijst met een lachend achtergrondpubliek. Samenwerkingen zijn er met Frank Ocean op het geluids- en instrumentrijke Two Men Down en even daardoor met goede vriend Justin Vernon van Bon Iver op het harmonieuze I Need A Forest Fire. Met 17 (!) tracks is deze derde van Blake een lange zit, al zullen zijn bewonderaars daar niet om malen. Integendeel. Die liggen in bed en kwijnen mee weg. The Colour In Anything is er eentje voor de eindlijstjes.
