De voordeur van Daniel Norgrens huis diep in de Zweedse bossen lijkt naar een andere wereld te leiden. Niet dat ik ooit bij de boomlange singer-songwriter thuis ben geweest, maar het verschil tussen zijn optredens en platen is dusdanig groot dat ik me iets dergelijks voorstel. Waar voorganger Buck op het hitgevoelige Whatever Turns You On na veel met soundscapes aan elkaar gesleutelde donkere experimenten liet horen, vermoedde ik na een prachtig concert dat Alabursy een andere kant op zou gaan. Live zag ik een band op wonderbaarlijke wijze tipte aan de genialiteit van de band, dus het leek voor de hand liggend dat die lijn op Norgrens nieuwe album verder gezet zou worden. Maar de Zweed trok zich alleen terug en dook opnieuw een droomwereld in waarin hij zelf de experimentele koers bepaalt. Minimaal geïnstrumenteerd maar absoluut weer bloedmooi , zoals bijvoorbeeld in de hemelse eerste single Why May I Not Go Out And Climb The Trees. Bij tijd en wijle is Alabursy ongrijpbaar, mysterieus en roept het vele vragen op, maar misschien is dat nog wel veel mooier dan een album dat al zijn geheimen meteen al prijsgeeft.
