Dankzij een aantal releases van Stony Plain Records is het parallelle muzikantenbestaan van Jeff Healey (1966-2008) gedurende de laatste jaren van zijn veel te korte leven alsnog blootgelegd. We kennen hem als virtuoze bluesrockgitarist die niet onder deed voor Joe Bonamassa, ondanks de totale afwezigheid van ook maar enig gezichtsvermogen. Maar dat zijn echte passie jazz uit de eerste decennia van de vorige eeuw was – Healey was de eigenaar van een collectie van circa 30.000 (!) 78 toeren platen in die stijl – leek meer anekdotisch. Terwijl deze vintage swing, jazz en blues toch echt hoofdzaak was voor de Canadees. Het muntje viel toen Stony Plain Records platen van Healey zélf met dit soort muziek ging uitbrengen waarop hij ook een begenadigd trompettist blijkt. Healey is volkomen in zijn element in deze muzikale omgeving. Twee muzikale persoonlijkheden in één man verenigd. Maar altijd wijzen passie, virtuositeit en spelplezier zonder een tel te haperen hem de weg. Op deze plaat zijn de beste stukken op een rijtje gezet, aangevuld met het niet eerder uitgebrachte, flink uitgesponnen Sweet Georgia Brown. En dat is nog het pronkstuk ook.
