ECHO AND THE BUNNYMEN

De toernee van Echo And The Bunnymen dit voorjaar in de UK, ter ondersteuning van het nieuwste studioalbum Meteorites, verliep aanvankelijk tamelijk rampzalig. Last minute afzeggingen wegens stemproblemen van zanger Ian McCulloch waren hier debet aan. Het mag dan ook een klein wonder heten dat Live in London, een nieuwe live-dubbelaar die een maand of wat later is opgenomen zo fraai uitpakt. Dat is vooral de verdienste van diezelfde Ian McCulloch, die al bij opener Meteorites koude rillingen bezorgt. Direct na dit diepblauwe nummer over totale wanhoop is er het eerste contactmomentje met het publiek: ‘Are you okay? Me too!’

De man, bij wie cynisme, blues en romantiek alsmaar om voorrang vechten, kan dan niet meer stuk. En dat gaat hij dan ook niet, zeker niet als hij improviserend in prachtige een-tweetjes met gitarist Will Sergeant golden oldies als Nothing Lasts Forever en Lips Like Sugar oprekt tot epische proporties. Onder meer door uitvoerig Lou Reed te citeren. Maar het was niet zozeer de geest van Lou Reed of die van de eveneens door McCulloch bewonderde David Bowie die op die avond in juni in Shepherds Bush Empire rondspookte. Wel die van Jim Morrisson. Niet de opruiende zatlap maar wel de dichter.