SPOCK S BEARD

Voor elke groep is het moeilijk het verlies van een gezichtsbepalend bandlid te verwerken en door te gaan op hetzelfde hoge peil. Dat is ook het geval bij de Amerikaanse proggroep Spock’s Beard die dertien jaar na het vertrek van de belangrijkste componist Neal Morse nog steeds worstelt met niet alleen bandwisselingen maar ook met de kwaliteit van hun releases. Waar het vorige studioalbum, Brief Nocturnes and Dreamless Sleep (uit 2013), een zeer aangename plaat was, daar vergt de nieuwe plaat The Oblivion Particle aanzienlijk meer tijd om door te dringen. Dat komt door de wisselvalligheid van de songs. De eerste drie zijn van een prima niveau, echte Amerikaanse prog zoals we vaker van de Beard gehoord hebben. De band gaat echter de fout in met het door drummer Jimmy Keegan gezongen Bennett Built A Time Machine dat knullig klinkt, en de daaropvolgende drie tracks zijn helaas nogal nietszeggend. Maar dan breekt het einde van het album aan en blijkt dat Spock’s Beard het beste tot het laatst heeft bewaard. To Be Free Again klinkt al ruim tien minuten lekker, maar de echte uitsmijter is afsluiter Disappear waarin Kansas’ violist David Ragsdale een fijne gastrol vervult. De band zelf noemt The Oblivion Particle een groeiplaatje en dat klopt wat mij betreft dus helemaal.